Deze installatie/assemblage is geïnspireerd door het fenomeen van de luxueuze wagen als statussymbool, zoals in het artikel “Study: men who own Mercedes and BMWs are more likely to be assholes”. De installatie speelt op meerdere betekenisniveaus en past trouwens ook uitstekend in het kader van de #metoo-beweging waarin het mannelijke ego zwaar onder vuur ligt.
Bij een oppervlakkige benadering denk je al snel: “die dwaze macho’s”. Voor wie iets grondiger nadenkt, kaart deze assemblage de mannelijke hormonale predispositie aan. Testosteron is het belangrijkste mannelijke geslachtshormoon. Testosteronconcentraties in bloed zijn bij kinderen laag maar stijgen bij jongens tijdens de puberteit exponentieel. Bij volwassen vrouwen liggen de concentraties veel lager.
Hoewel de fysieke gevolgen van testosteron (zoals spiergroei, baardbeharing en eventuele kaalhoofdigheid) erg duidelijk zijn begrijpen vrouwen vaak niet hoe sterk dit hoge testosterongehalte het mannelijke “macho”-gedrag beïnvloedt: het rationele denken wordt bij hormonale opstoten flink teruggeschroefd. Op een hormonaal niveau kan men dit nog het best vergelijken met vrouwelijke stemmingswisselingen tijdens de menstruatieperiode en een onweerstaanbare drang tot kinderwens. De vaak gehoorde bewering dat het (mannelijke) verstand dit allemaal wel effe kan weg rationaliseren is een grove simplificatie van de waarheid.
Een interessant gegeven is wel dat bij oudere vrouwen na de menopauze de hoeveelheid vrouwelijke hormonen fel daalt terwijl het testosteronniveau hetzelfde blijft. Door dit onevenwicht worden grootmoeders veel dominanter en agressiever en overheersen zij vaak de gezapige opa’s, die met hun verminderde testosterongehalte veel minder strijdlustig worden.
Het gebruik van enkel het onderlijf van een etalagepop is doelbewust. In dat onderlijf – de teelballen – wordt testosteron geproduceerd. Daarnaast is een etalagepop een massaproduct, inwisselbaar en kan ze zo symbool staan voor elke mannelijke consument.Als mannelijke kunstenaar zou ik dit werk ook als een zelf-relativerend zelfportret kunnen beschouwen. Er is een theorie die stelt dat de onevenwichtige verhouding tussen mannelijke en vrouwelijke kunstenaars te wijten zou zijn aan de mannelijke drang om met zijn kunst vrouwtjes te versieren zoals bijvoorbeeld in de vogelwereld de mannelijke nestwever zijn concurrenten probeert te overtroeven.
